Laetitia
14-02-2021
Wat een geweldig boek. Wat een schat aan informatie over de geschiedenis van Nederland en de diepe armoede van die tijd. Ik kon het niet weg leggen. Ik zal dit boek aan vrienden en familie aanbevelen. Dankjewel. Per toeval ontdekt en was er heel blij mee.
Cécile Ickenroth
04-10-2020
Ik heb enorm genoten van dit verhaal. Wanneer je de tijd neemt om deze roman te lezen word je beloond met een sfeervol geschreven verhaal over drie generaties vrouwen die alle zeilen bijzetten in de strijd om het bestaan.
De schrijfstijl sluit prachtig aan bij de tijd waarin het verhaal speelt en het verhaal is zo beeldend geschreven dat je als lezer als het ware met de personages meeloopt in het geschilderde decor.
De auteur Julia toont zich een geboren vertelster die zich hier en daar bedient van een subtiel soort humor die mij deed glimlachen. Wanneer Bertje soep heeft gemaakt waar maden in drijven en haar zoontje Henkje vraagt wat dat zijn krijgt hij als antwoord: "Knapperige bolletjes, eiwit, heel gezond, dooreten."
Wat Julia meesterlijk doet is het uitstellen van het geven van informatie. Dit zorgt ervoor dat je als lezer móet doorlezen. Toespelingen op onheil of ontwikkelingen in het gevoelsleven van een personage zijn doordacht gemaakt. Als lezer moet je alert zijn en ga je nadenken wat er in het verleden gebeurd kan zijn. Het duurt even voordat je de puzzelstukjes in elkaar kan schuiven; een prachtige manier van spannend en vertonend vertellen.
Waar we in het eerste deel van het boek meeleven met Bertje en in het tweede deel met haar grootmoeder Meek, zijn we in het laatste deel weer terug bij Bertje. Hier worden we ons bewust van de overeenkomsten in de levens van de drie generaties vrouwen. Dan wordt ook het thema duidelijk, namelijk: hoe sterk de vrouwen in dit verhaal moeten zijn om te overleven in barre tijden en als ze niet in een slechte relatie willen blijven zitten.
Dit verhaal verzekert je van heerlijke leesuren.
LBeers
24-09-2020
Dank je wel Julia voor een heerlijk boek. Ik heb het in een ruk uitgelezen. Mij viel meteen op dat je de nabijheid met je lezer zoekt, Julia vertelt ons haar verhaal. Je slaagt er in om die nabijheid te vinden en het hele boek door vast te houden. We kunnen ons als lezer in hoge mate identificeren met de hoofdpersonen, vooral met Meek. Die 19de eeuw is nog niet zo ver bij ons vandaan, waarschijnlijk hebben we allemaal nog wel iets in huis uit de tijd – niet zo’n mooie schelp, maar een kopje van oma of een schilderijtje of een armbandje. En dan haal jij die tijd dichtbij, dat armbandje werd gedragen in een tijd van grote sociale verschillen en bittere armoede. Waar hoorde de drager van het armbandje bij? Loerde voor haar ook uitstoting en honger?
Je ziet: m’n hoofd sloeg bij ieder hoofdstuk op een prettige manier op hol en hielp me om me bewust te worden van waar ik ook weer vandaan kom. Ik ben van Meek gaan houden met al haar makkes en gun je een breed lezerspubliek.
